از پلیس راهنمایی رانندگی نترسید!
مشهد پیام- حضور مأموران راهنمایی و رانندگی در جادهها و بزرگراههای شهری و برونشهری، بیش از آنکه برای ترساندن رانندگان باشد، ابزاری برای رعایت بهتر و بیشتر قوانین و درنتیجه حفظ جان و تأمین سلامت شهروندان و رانندگان است، اما چگونه است که تعداد زیادی از رانندگان با مشاهده خودروهای پلیس راهنمایی و رانندگی، ناگهان سرعت خود را کاهش داده و موجب ایجاد ترافیک سنگین در مسیر میشوند. در بسیاری از مواقع رانندگان با سرعت مجاز مثلاً ۹۰ تا ۱۲۰ کیلومتر در حال حرکت در اتوبانها و بزرگراهها هستند و گاهی نیز ترافیک مسیرها روان و بهصورت عادی است اما بهمحض اینکه چشم رانندگان به گشتها و یا خودروهای متوقفشده پلیس راهنمایی و رانندگی در کنار جاده میافتد، ناگهان اقدام به کاستن از سرعت خود میکنند، این در حالی است که حتی اگر آنها به همان سرعت (حتی ۱۲۰ کیلومتر) در حال حرکت باشند و تمامی قوانین را نیز رعایت کنند، اشکالی متوجه آنها نخواهد بود و پلیس نیز ایرادی نمیگیرد.
بهطور مثال در اتوبان جاده آسیایی و یا بسیاری از بزرگراههای کلانشهر مشهد معمولاً به خاطر حجم بالای تردد خودروها در اوایل صبح و ساعات دیگر، به دلیل وجود شهرکهای صنعتی و باغات حاشیه شهر، کمتر امکان دارد که خودروها بتوانند بیش از سرعت مجاز حرکت کنند و معمولاً با سرعتهای ۶۰ تا ۱۰۰ در حال تردد هستند و چنانچه تا پایان مسیر با همین سرعت و توجه به قوانین رانندگی کنند، بههیچوجه شاهد ایجاد ترافیک سنگین در مسیر خود نخواهند بود اما در بسیاری از مواقع ترس از پلیس و به عبارتی هراس بیجا و بیخود از پلیس راهنمایی و رانندگی منجر به کاهش ناگهانی سرعت و ایجاد ترافیک سنگین و حتی تصادفات میشود.
یکی از رانندگان اتوبوس در مسیر مشهد – قوچان دراینباره میگوید: « به پل چناران که میرسی باید آرام کنی چون گشتیها کنار جادهاند…این یک اصل است از جلوی پلیس که رد میشوی یا حتی اگر ماشین پلیسراه جلویت باشد نمیتوانی سریعتر بروی باید آرام کنی. »
توجه به این مسائل نشان میدهد که رفتار و شناخت بسیاری از شهروندان و رانندگان از پلیس راهنمایی و رانندگی درست نیست و فرهنگ غلط «ترس از پلیس» نهتنها هنوز اصلاحنشده است بلکه روزبهروز ابعاد جدیدتری به خود میگیرد و نوعی فرهنگ ترافیکی نادرست را دامن میزند که نتایج آن نهتنها چندان جالب و خوشایند نیست بلکه مشکلات متعددی را برای خود رانندگان، شهروندان و حتی پلیس ایجاد میکند. اینکه چرا برخی رانندگان ما از پلیس راهنمایی و رانندگی و حتی نمونَک خودرو پلیس هراس بیجا دارند مستلزم بررسیها و تحقیقات گسترده و دقیق از جانب خود پلیس و نیز سازمانها و نهادهای تحقیقاتی معتبر است. به نظر میرسد نهاد پلیس باید این موضوع را با حساسیت بیشتری دنبال کند و چنانچه این نهاد دقت بیشتری به تصاویر دوربینهای ترافیکی در اتوبانها و بزرگراهها داشته باشد و حتی از مأموران و گشتهای خود نظرسنجی و پرسوجو کند، قطعاً به این نتیجه خواهد رسید که حضور پلیس راهنمایی و رانندگی در برخی مسیرها نهتنها ترافیک را روان و عادی نمیکند بلکه خود، عاملی برای ایجاد ترافیک سنگین است.
البته باید اذعان کرد که برخی از مأموران راهنمایی و رانندگی و گشتهای محسوس و نامحسوس آنها رفتار درست و کارشناسی شدهای در برخورد با رانندگان ندارند. مأموران پلیس باید بدانند که در برخی موارد ایستادن آنها کنار اتوبان و بزرگراه و دست تکان دادن بهمنظور هدایت خودروها نهتنها مشکلی از ترافیک حل نمیکند بلکه بر آن میافزاید و حقیقت این است که اگر این دسته از مأموران و خودروهای آنها حضور فیزیکی در طول مسیر تردد خودروها نداشته باشند، قطعاً وضعیت ترافیکی بهتری در این نوع مسیرها حاکم خواهد بود.
نظرسنجی از شهروندان و جویا شدن نظرات آنها درباره چرایی ترسهای بیجا از پلیس راهنمایی و رانندگی نیز میتواند در کاهش این نوع مشکل ترافیکی و اصلاح فرهنگ ترافیکی حاکم مؤثر باشد. حقیقت این است که حتی اگر تعداد اندکی از رانندگان، هراس و ترس بیجا از پلیس داشته باشند و ناگهان سرعت خود را کاهش دهند، موجب میشود که تمامی رانندگان و خودروهایی که پشت سر آنها قرار دارند نیز مجبور به کاهش سرعت باشند که نتیجه این رفتار عدهای اندک از رانندگان، ایجاد ترافیک سنگین برای تمامی خودروها خواهد بود. بنابراین آموزش یکبهیک رانندگان در این زمینه از اهمیت بسزایی برخوردار است چراکه نوع ترافیک حاکم بر خیابانها و اتوبانها بسته به تصمیم و نوع رفتار تکتک رانندگان دارد.
در آموزشهای قبل از دریافت گواهینامه باید به شهروندان تفهیم شود که ترس از پلیس راهنمایی و رانندگی (در شرایطی که افراد به قانون احترام میگذارند و تخطی نمیکنند) معنا ندارد. قطعاً با ارائه آموزشها به شهروندان، رانندگان و مأموران راهنمایی و رانندگی شاهد حل بخش قابلتوجهی از مشکلات ترافیکی خواهیم بود.
منابع:
آسیبشناسی قانون رسیدگی به تخلفات رانندگی در سایت مرکز پژوهشهای مجلس